RADIO-BINGO op RTV GO! DOE ELKE ZONDAG MEE...
Gepubliceerd op: 5 februari 2019, categorie Poëtisch Proza
Ik ben opgegroeid op een boerderij en qua dieren ben ik wel wat gewend. Koeien,
stieren, kalveren, paarden veulens, heel veel katten, en ook een hond. Gevleugelde
dieren daar moest ik niets van hebben, vaak komt dat omdat je vader of moeder daar
ook niets van moesten hebben. Dus geen kippen. Dat fladderen dat is niets voor mij
en met vissen daar heb ik ook geen band mee; ik moet er niet aan denken om een
vis van de haak te halen. Natuurlijk heb ik wel gevist als jong jongetje, maar liet de
vissen door een ander van de haak halen. Ik heb een keer gevist in Giethoorn en
daar zaten katten al bij ons te wachten of wij een vangst hadden. Zodra een klein
visje aan het haakje zat sprongen ze al richting de vangst en hapten de vis er af. Ze
waren zo geoefend, dat ze nooit in het haakje beten. Nou het kopje van het visje er af
halen dat lukte nog wel. Maar leuk heb ik het nooit gevonden. Hoe kom ik op dit
dierenverhaal. Ik heb last van een van de meest nuttige diertjes en dan ook nog met
een naam, waarbij je weet dat je ze met respect moet behandelen. Het
lieveheersbeestje vindt mij huis waarschijnlijk heel aantrekkelijk en ze zijn er met
velen. Waar ze vandaan komen weet ik niet. Ze zullen waarschijnlijk gedurende de
winter wel nestelen erg in de nok van het dak en moet dan ook een perfecte plaats
zijn om te overwinteren. Tijdens het overwinteren eten de lieveheersbeestjes niet en
planten zich ook niet voort. Het grootste deel van de tijd zitten ze stil en
teruggetrokken op een beschutte plek heb ik gelezen. Maar nu de winter nog niet
doorzet en het lekker warm in huis, het kantoortje en de slaapkamer op de eerste
verdieping, komen enkelen regelmatig elke dag mij verrassen met een bezoek.
Anders gezegd ze maken mij aan het schrikken. Ik ben heus niet zo bang aangelegd,
maar je hoort ze en ziet ze niet en plots springt er eentje op je voorhoofd. Misschien
vinden ze dat een mooie landingsplek, maar echt vrolijk word ik er niet van. Van
schrik veeg ik ze dan van het hoofd en vallen dan op de grond. Ik probeer ze dan nog
wel te traceren, maar vaak kan ik ze niet terugvinden. En ja hoor daar is er weer
eentje. Duikt op mijn toetsenbord of een andere kiest het beeldscherm uit, waar ik
een tekst moet aflezen. Soms springen ze ook op het bureau en blijven daar een
hele tijd blijven zitten. Ik pak ze dan meestal op en doe het raam open en laat ze
buiten los. Of dat een goede oplossing weet ik niet, want binnen is het lekker warm
en buiten is het bijna 0°. Maar dood slaan dat wil ik niet, maar ik moet bekennen, dat
het mij toch een keer teveel geworden. Ik was zo geconcentreerd met een tekst bezig
en plotseling landde toch weer zo’n stoutheersbeestje op hun favoriete landingsplek.
Ik schrok er zo van dat het beestje het niet overleefd. Ik heb dit verteld aan mijn
vriendenclubje en deze lieten mij duidelijk weten hoe ik dit heb kunnen doen. Het
schijnt dat mijn woonplaats Bad Nieuweschans een echt kuuroord is, want
onderhand weet ik dat veel meer woningen last hebben dat de lieveheersbeestjes
overwinteren in de huizen alsof het een warm bad is. In maart of april vinden de
beestjes hun weg wel weer naar buiten, maar tot die tijd moet je de overlast maar
voor lief nemen. Het schijnt dat ze van origine hier niet thuis horen, althans degenen
die zich toch in grote groepen in huizen nesten. Ze komen uit Azië en zijn in de 90’er
jaren uitgezet om bladluis tegen te gaan, maar waarschijnlijk hebben ze niet voorzien
dat ze zich snel voortplanten en bijna een plaag worden. Maar ja waar heb ik het
over, als dit een zaak is om mij druk over te maken, dan heb ik ook nog wel genoeg
onderwerpen. Het is alleen gekomen doordat het stoute beestje de verkeerde
landingsplek had gekozen. (door Frans Stegeman)
